Ik dacht dat ik je zag..

Ik dacht dat ik je zag alleen was je het niet,
toch dacht ik dat ik je zag lopen.
Mijn korte blik naar het perron was net niet lang genoeg,
net niet de tijd om goed te kunnen kijken.
Maar het haar, de houding en de glimmende manchetknoop..
De korte schrik van herkenning,
was genoeg om te denken dat ik je zag.
Ook al was je het waarschijnlijk niet.
De man die ik zag heeft er toch voor gezorgd dat ik aan je dacht..
Dat ik kon fantaseren dat je mij ook zag.
En ook kon schrikken en misschien wel om kijken.
En dan lachen en zwaaien...
Ik zou terug lachen en uit de trein willen stappen maar dan net te laat zijn..
En zo jou alleen maar hebben kunnen zien,
en niet kunnen voelen of spreken.
Maar van jou weg rijden en beseffen dat dit ook beter zou zijn voor mij.
De fantasie van de gedachte om jou te zien duurt tot het volgende station...

Ik wilde je graag zien,
maar je was het niet.